|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
Lotte Kopecky takes silver at World Championships in Wollongong
"I've lost the gold medal"
On a tough course in Wollongong, Annemiek van Vleuten took the world title. The Dutchwoman made it through with a late attack, after which Lotte Kopecky convincingly won the sprint for the silver medal. "This was the chance of a lifetime for the world title for me. When Annemiek attacked, I hesitated one second too long. I lose gold there," Lotte Kopecky responded.
The Mount Pleasant was heralded beforehand as the decisive test of the World Championships road race. On the last two passages, the same five secluded themselves: Ashleigh Moolman-Pasio, Elisa Longo-Borghini, Cecilie Uttrup Ludwig, Kasia Niewiadoma and Liane Lippert. On two occasions, cooperation was lost. A group including Lotte Kopecky, Marlen Reusser and Niamh Fisher-Black found themselves 15 seconds behind the five in the final lap.
A kilometre from the end they still came together, after which Annemiek van Vleuten made the decisive move from behind. "I saw Annemiek coming, but nobody reacted. Everyone was looking at me, because I am the fastest. But Silvia Persico is also fast, that's why I hesitated. If I had sprinted after Van Vleuten, Persico would jump into my wheel. Then there was a good chance the Italian would win the sprint."
Disillusionment radiated from it. "I feel like I'm losing gold here. Marianne Vos was not there, this was the chance of a lifetime for the world title. On Mount Pleasant, I just couldn't keep up. I knew that if we got the chase going, we could come back later with our little group. Everyone rode very calculated, but just after the last kink at one and a half kilometres from the finish, it still came together."
"When Annemiek van Vleuten went next, I actually knew immediately that the gold medal might be gone. That kilometre will play out repeatedly in my head. Still, I'm glad I travelled to Wollongong after initially having doubts. That I grab Belgium's first medal since 1994 at a women's elite World Championships is poor consolation for now. I would rather have won. I still have to let it sink in a bit. Next year there will be a new chance in Glasgow, but right now I'm mostly bummed."
|
|
|
Niamh Fisher-Black crowns herself as first U23 World Champion in history
"Memory to cherish"
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
During the women's World Championships there was a race in the race. There was also a world U23 title to be won. Niamh Fisher-Black finished twelfth in the elite results, as best U23, making her the first-ever U23 World Champion. "It feels a bit bittersweet. On the one hand, I have the feeling that there might have been more in it in the elite. On the other hand, I did get to put on a World Champion's jersey. With my family and friends around, that is a memory to cherish," said the 22-year-old New Zealand rider.
Niamh Fisher-Black helped colour the final. On the final passage of Mount Pleasant, she narrowly failed to catch on when a five-woman group including Ashleigh Moolman-Pasio, Elisa Longo-Borghini, Cecilie Uttrup Ludwig, Liane Lippert and Kasia Niewiadoma accelerated. In the end, she did more than her turns in the chasing group with her Team SD Worx teammates Lotte Kopecky and Marlen Reusser also there to bring everything back together.
Fisher-Black: "It was important that we kept spinning. It briefly crossed my mind that my Team SD Worx teammates were also there. I looked around and saw that there were no other U23 riders present, so I knew it was a good thing if I went full steam ahead. It was a win-win situation."
The eight chasers were able to rejoin the five attackers a kilometre before the line. The New Zealand rider would eventually finish 12th. "My focus was primarily on the elite race," Fisher-Black indicated. "I wanted to get the best possible result there and not squander any chances because I would be too focused on a possible U23 world title. I can be happy with my race, but it still feels bittersweet. My sprint was not that good. I only finished 12th among the elites, but still win a rainbow jersey. That again makes it special."
Fisher-Black is referring to the moment in the last kilometre when she connected with Annemiek van Vleuten and Juliette Labous at the head of the race. "I saw Annemiek go and hesitated for a second. I was in the right position but never expected her move. I had seen her working all day. I never thought she would still be riding for the win. I even think she never expected it herself. However, she saw an opportunity and grabbed it with both hands. I should have jumped in, but of course that's easy to say in hindsight. It's a split second decision, but that's racing. The opportunities are always there. You just have to see them and try to grab them at the right moment."
"Being crowned the first-ever U 23 World Champion is a memory to cherish," Fisher-Black continued. "Especially as this is the closest World Championships to home I will ever have in my career. The culture and customs of Australia feel very familiar. Then to be encouraged so hard by all my family, friends and kiwis along the way... It felt a bit like a home race. So this is both a relief and a surprise. Just six weeks ago I broke my collarbone. In the Vuelta, I really suffered and it didn't run like clockwork. I was hesitant to travel to this World Championships and didn't know at all what to expect from this race. I'm glad I did it anyway," concludes the brand-new U23 World Champion with a smile.
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
|
Lotte Kopecky pakt zilver op het wereldkampioenschap in Wollongong
“Ik verlies hier goud”
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
|
Op een zwaar parcours in Wollongong heeft Annemiek van Vleuten de wereldtitel gepakt. De Nederlandse haalde het met een late aanval, waarna Lotte Kopecky de sprint voor de zilveren medaille overtuigend won. “Dit was dé kans op de wereldtitel voor mij. Toen Annemiek aanzette, twijfelde ik één seconde te lang. Ik verlies hier goud”, reageert Lotte Kopecky.
De Mount Pleasant werd vooraf aangekondigd als dé scherprechter van het WK. Op de twee laatste passages zonderde hetzelfde vijftal zich af: Ashleigh Moolman-Pasio, Elisa Longo-Borghini, Cecilie Uttrup Ludwig, Kasia Niewiadoma en Liane Lippert. Tot tweemaal toe was de samenwerking zoek. Een groepje met Lotte Kopecky, Marlen Reusser en Niamh Fisher-Black bevond zich in de slotronde op 15 seconden van het vijftal.
Op een kilometer van het einde kwam het toch nog samen, waarna Annemiek van Vleuten van achteruit de beslissende move inzette. “Ik zag Annemiek komen, maar niemand reageerde. Iedereen keek naar mij, omdat ik de snelste ben. Maar Silvia Persico is ook rap, daarom twijfelde ik. Wanneer ik achter Van Vleuten zou aanspringen, zou Persico in mijn wiel springen. Dan was de kans groot dat de Italiaanse de sprint zou winnen.”
De ontgoocheling straalde ervan af. “Ik heb het gevoel dat ik hier goud verlies. Marianne Vos was niet mee, dit was dé kans van mijn leven op de wereldtitel. Op de Mount Pleasant kon ik net niet volgen. Ik wist dat als we de achtervolging op gang kregen, we later nog konden terug komen met ons groepje. Iedereen reed heel berekend, maar net na het laatste knikje op anderhalve kilometer van de meet, kwam het toch nog samen.”
“Toen Annemiek van Vleuten vervolgens ging, wist ik het eigenlijk al. Die kilometer zal zich nog vaak afspelen. Ik ben toch blij dat ik naar Wollongong ben afgereisd nadat ik in eerste instantie twijfelde. Dat ik voor België een eerste medaille sinds 1994 pak op een WK voor vrouwen is een magere troost. Ik had liever gewonnen. Ik moet het nog wat laten bezinken. Volgend jaar is er in Glasgow een nieuwe kans, maar nu baal ik vooral.”
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
|
Niamh Fisher-Black kroont zich tot eerste wereldkampioene U23 in geschiedenis
“Herinnering om te koesteren"
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
|
Tijdens het wereldkampioenschap voor vrouwen werd een wedstrijd in de wedstrijd gereden. Er was namelijk ook een wereldtitel U23 te winnen. Niamh Fisher-Black eindigde twaalfde in de uitslag bij de elite en was zo de beste belofte, waarmee ze zich de allereerste wereldkampioene bij de U23 mag noemen. “Het voelt toch wat bitterzoet aan. Enerzijds heb ik het gevoel dat er misschien nog meer in zat bij de elite. Anderzijds mocht ik toch een wereldkampioenentrui aantrekken. Met mijn familie en vrienden erbij is dat een herinnering om te koesteren”, aldus de 22-jarige Nieuw-Zeelandse.
Niamh Fisher-Black kleurde mee de finale. Op de laatste passage van de Mount Pleasant kon ze nét niet aanhaken toen een vijftal met Ashleigh Moolman-Pasio, Elisa Longo-Borghini, Cecilie Uttrup Ludwig, Liane Lippert en Kasia Niewiadoma versnelde. Uiteindelijk deed ze meer dan haar beurten in de achtervolgende groep met ook nog haar Team SD Worx-ploeggenoten Lotte Kopecky en Marlen Reusser om alles terug samen te brengen.
Fisher-Black: “Het was belangrijk dat we bleven ronddraaien. Het schoot even door mijn hoofd dat mijn ploeggenoten van Team SD Worx er ook bij waren. Ik keek rond en zag dat er geen andere U23 rensters aanwezig waren, dus ik wist dat het een goede zaak was als ik vol aan de bak ging. Het was een win-win-situatie.”
De acht achtervolgsters konden op een kilometer voor de streep weer aansluiten bij de vijf aanvalsters. De Nieuw-Zeelandse renster zou uiteindelijk als twaalfde finishen. “Mijn focus lag in de eerste plaats bij de elite wedstrijd”, duidt Fisher-Black. “Ik wilde daar een zo goed mogelijk resultaat neer zetten en geen kansen verkijken omdat ik te gefocust zou zijn op een mogelijke wereldtitel bij de U23. Ik mag tevreden zijn met mijn wedstrijd, maar toch voelt het bitterzoet aan. Mijn sprint was niet zo goed. Ik eindig slechts als twaalfde bij de elite, maar win toch nog altijd een regenboogtrui. Dat maakt het ook weer speciaal.”
Fisher-Black doelt op het moment in de laatste kilometer waarop ze samen met Annemiek van Vleuten en Juliette Labous aansluiting maakte met de kop van de wedstrijd. “Ik zag Annemiek gaan en twijfelde een seconde. Ik zat in de juiste positie, maar had haar move nooit verwacht. Ik had haar al de hele dag zien werken. Ik had nooit gedacht dat ze nog voor de zege zou rijden. Ik denk zelfs dat ze dat zelf ook nooit meer had verwacht. Ze zag echter een kans én greep die met beide handen. Ik had moeten mee springen, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd achteraf. Het gaat om een split second beslissing, maar that’s racing. De mogelijkheden zijn er altijd. Je moet ze alleen zien en proberen te grijpen op het juiste moment.”
“Dat ik me tot allereerste wereldkampioene U23 kroon, is een herinnering om te koesteren”, vervolgt Fisher-Black. “Zeker omdat dit het dichtste WK bij huis is dat ik ooit zal hebben in mijn carrière. De cultuur en gebruiken van Australië voelen heel vertrouwd aan. Om dan zo hard aangemoedigd te worden door al mijn familie, vrienden en kiwi’s langs de weg… Het voelde een beetje als een thuiswedstrijd. Dit is dus zowel een ontlading als een verrassing. Nog maar zes weken geleden brak ik mijn sleutelbeen. In de Vuelta heb ik echt afgezien en liep het voor geen meter. Ik twijfelde om af te reizen naar dit WK en wist totaal niet wat te verwachten van deze wedstrijd. Ik ben blij dat ik het toch gedaan heb”, besluit de kersverse wereldkampioene U23 met een glimlach.
|
|
Lotte Kopecky remporte l'argent aux Championnats du Monde à Wollongong
"J’ai plus l’impression de perdre l’or que de remporter l’argent"
Sur un parcours difficile à Wollongong, Annemiek van Vleuten a remporté le titre mondial. Les Néerlandaises ont réussi à s'imposer grâce à une attaque tardive, après laquelle Lotte Kopecky a remporté de manière convaincante le sprint pour la médaille d'argent. "C'était une belle opportunité pour moi de remporter le titre mondial. Quand Annemiek a attaqué, j'ai hésité une seconde de trop. Et c’est ce qui m’a fait perdre l’or", a répondu Lotte Kopecky.
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
Les Championnats du Monde féminins ont vu une course en compétition. En fait, il y avait aussi un titre mondial U23 à gagner. Niamh Fisher-Black a terminé douzième dans les résultats élites, ce qui fait d'elle la meilleure promesse, faisant d'elle la toute première Championne du Monde U23. "C'est un peu aigre-doux de toute façon. D'un côté, j'ai le sentiment qu'il y avait peut-être plus dans l'élite. D'un autre côté, j'ai pu emporter le maillot d'un Champion du Monde. Avec ma famille et mes amis là-bas, c'est un souvenir à chérir", a déclaré le coureur néo-zélandais de 22 ans.
|
|
| Mandatory copyright: Getty Images for print, Getty Sport for social media |
|
|
Niamh Fisher-Black a contribué à colorer la finale. Dans le dernier passage de Mount Pleasant, elle a manqué de peu de rattraper un groupe de cinq personnes comprenant Ashleigh Moolman-Pasio, Elisa Longo-Borghini, Cecilie Uttrup Ludwig, Liane Lippert et Kasia Niewiadoma qui a accéléré. Finalement, elle a fait plus que son tour pour revenir au tête de la course dans le groupe des poursuivants, ses coéquipières du Team SD Worx, Lotte Kopecky et Marlen Reusser, étant également lá.
Fisher-Black : "Il était important que nous continuions à tourner. J'ai brièvement pensé que mes coéquipiers de l'équipe SD Worx étaient aussi présent. J'ai regardé autour de moi et j'ai vu qu'il n'y avait pas d'autres coureurs U23 présents, je savais donc que c'était une bonne chose si je me lançais à fond. C'était une situation gagnant-gagnant."
Les poursuivants ont pu rejoindre les cinq attaquants un kilomètre avant la ligne. Le coureur néo-zélandais terminera finalement 12ème. "Je me suis surtout concentré sur la course d'élite", a indiqué Fisher-Black. "Je voulais obtenir le meilleur résultat possible là-bas et ne pas gâcher d'occasions parce que je serais trop concentré sur un éventuel titre mondial U23. Je peux être heureuse de ma course, mais c'est quand même un sentiment doux-amer. Mon sprint n'était pas très bon. Je n'ai terminé que 12e parmi les élites, mais j'ai quand même gagné un maillot arc-en-ciel. C'est ce qui le rend encore plus spécial."
Fisher-Black fait référence au moment du dernier kilomètre où elle a rejoint Annemiek van Vleuten et Juliette Labous en tête de la course. "J'ai vu Annemiek partir et j'ai hésité pendant une seconde. J'étais dans la bonne position mais je ne m'attendais pas à cet attaque. Je l'avais vue travailler toute la journée. Je n'ai jamais pensé qu'elle serait encore en course pour la victoire. Je pense même qu'elle ne s'y attendait pas elle-même. Cependant, elle a vu une opportunité et l'a saisie à deux mains. J'aurais dû me lancer, mais bien sûr, c'est facile à dire avec le recul. C'est une décision en une fraction de seconde, mais c'est la course. Les opportunités sont toujours là. Il faut juste les voir et essayer de les attraper au bon moment."
"Être couronné le tout premier Champion du Monde U23 est un souvenir à chérir", a poursuivi Fisher-Black. "Surtout qu'il s'agit du Championnat du Monde le plus proche de chez moi que je n'aurai jamais dans ma carrière. La culture et les coutumes de l'Australie sont très familières. La culture et les coutumes de l'Australie sont très familières. Puis d'être encouragé si fort par toute ma famille, mes amis et les kiwis tout au long du parcours... C'était un peu comme un match à domicile. C'est donc à la fois un soulagement et une surprise. Il y a seulement six semaines, je me suis cassé la clavicule. Dans la Vuelta, j'ai vraiment souffert. J'ai hésité à me rendre à ces Championnats du Monde et je ne savais pas du tout à quoi m'attendre de cette compétition. Je suis quand même contente de l'avoir fait", conclut la toute nouvelle championne du monde U23 avec un sourire.
|
|
|
